Hieronder het verhaal van Maarten. Meer lichtmomenten lezen? Dat kan! Klik hier
Maarten woont zo’n vijf jaar in het Rafaelhuis, een woonhuis voor mensen met niet aangeboren hersenletsel op Breidablick. “Hoe ik hier terecht ben gekomen, weet ik niet precies meer”, zegt hij. “Toen het thuis niet meer ging, zochten we naar een plek waar je jezelf kan zijn, waar ze je niet de hele dag voorschrijven: doe dit, doe dat… want daar heb ik een vreselijke hekel aan.”
Maarten is getroffen door een herseninfarct. In zijn werkzame leven was hij directeur van Vluchtelingenwerk Nederland, een baan met veel verantwoordelijkheid. Op Breidablick vertegenwoordigt hij de bewoners in de Cliëntenraad. Tevens zit hij als vertegenwoordiger van Breidablick in de Centrale Cliëntenraad Bewoners van de Raphaëlstichting
Op Breidablick heeft Maarten een talent ontdekt: schilderen. Hij had het nog nooit gedaan. Elke week schildert hij onder begeleiding van Frederiek, een kunstenares die ook als begeleider op het Rafaelhuis werkt. Hij vindt het heerlijk. “Je bent hier lekker op jezelf, niemand om je heen, alleen de ‘juf’. Je máákt iets. Helemaal zelf. En je mag maken wat je wilt. Ik ga zitten en begin gewoon. Een landschap, een dorpsgezicht… ik schilder eigenlijk alles.”
Gevraagd naar een bijzonder ‘lichtmoment’ in het afgelopen jaar, hoefde hij niet lang na te denken. “Mijn tentoonstelling in mijn oude dorp Groet”, antwoord hij. “Als je daar hebt gewoond, is het wel heel bijzonder om te exposeren.”
Maarten heeft zo’n veertig jaar in Groet gewoond. Onderwerp van de schilderijen die hij tentoonstelde, was het dorp zelf. Vooral de kerk.
De opening was voor hem een bijzondere gebeurtenis. “Ik heb toen een toespraak gehouden,.” En als hem wordt gevraagd naar wat hij gezegd heeft, antwoord hij: “Dat herinner ik me niet zo goed meer.”
Op dat moment komt Carla, woonhuisleider van het Rafaelhuis, de kamer binnen. “Ik kom even langs als geheugensteuntje, want Maarten heeft moeite zich dingen te herinneren.” Ze wendt zich tot Maarten: “Vind je het goed als ik je wat help, Maarten?” Maarten vindt het prima.
Carla: “Toen we het gisteren samen even over een lichtmoment van het afgelopen jaar hadden, kwamen we direct op de opening van je expositie. Weet je dat nog? Je vertelde me toen dat je dochter daar aanwezig was en dat zij niets uit kon brengen nadat je had gesproken, zó geraakt was zij!”
“Ja, ja, dat is waar”, zegt Maarten.
Carla: “Ik heb gisteren ook nog je vrouw gebeld om te vragen over die opening. Zij vertelde mij dat je dochter niet alleen zo geraakt was door wát je vertelde, maar vooral om dát je daar een verhaal vertelde. Dat je dat dééd!
In die toespraak die je toen hield, bedankte je Breidablick heel uitvoerig, en ook Frederiek die je zo heeft geholpen bij het schilderen, en je zei dat je het zo fijn vond dat je de kans hebt gekregen om je daar zo in te ontwikkelen.”
Je vrouw vertelde ook dat je door de tentoonstelling hebt laten zien wie je nu bent. Vroeger was je directeur, maar dat ben je niet meer. Nu ben je trots op jezelf als schilder.
“Ja”, zegt Maarten, “ik ben schilder.”
De Raphaëlstichting heeft Maarten gevraagd het thema lichtmomenten te schilderen voor de kerstkaart. Dat deed hij graag. Zie hieronder het resultaat.
Benieuwd naar meer lichtmomenten? Klik hier.
