Terug naar Hoofdpagina

“Ik zie SpringerUit niet als een sociale werkplaats; het is een sociaal bedrijf.”
Interview door Sarah Milo met Hans Springer, oprichter SpringerUit

Na de verkoop van je drukkerij in 2000, heb je de sociale Drukkerij SpringerUit opgezet. Wat maakte dat je deze stap wilde zetten?
“Ik wilde me inzetten voor mensen met een verstandelijke beperking. Daar ligt wel mijn roeping.”

Denk je dat je je ook aangetrokken zou voelen tot deze groep, als je dochter niet verstandelijk gehandicapt zou zijn?
“Nee, want dan zou ik niet met ze in aanraking zijn gekomen. Als ik vroeger in de bus kwam, dan weet ik zeker dat als daar een gehandicapt persoon zat, dat ik er niet naast zou zijn gaan zitten. Terwijl nu, nu zou ik het opzoeken en een praatje maken.”

Photo: Nichon Glerum

Hoe zouden we zo’n verandering van houding breder kunnen aanmoedigen?
“Ik nodigde elk jaar op Scorlewald achtste groepers uit om een dagje mee te komen lopen. Als ze in aanraking komen en vertrouwd raken met onze bewoners, krijgen ze een heel ander beeld en gaan ze vanzelfsprekender met de mensen om. Dat zie je ook gebeuren bij klanten die onze drukkerij bezoeken.”

Wat is de les van SpringerUit?
“Dat bewoners echt heel veel kunnen. En naar je klanten toe heb je 15 vertegenwoordigers, zodra ze binnenkomen, zijn ze om. Je moet natuurlijk ook kwaliteit leveren. Maar zodra je kwaliteit levert in dit concept, ja, dan heb je het gewoon gewonnen.”

Hoe sta je tegenover werkdruk?
“Die wordt niet bij de deelnemers neergelegd. Als dat moet, werken we gewoon wat harder of ‘s avonds een keer door. Maar als je het goed inricht, en kijkt wie je wat geeft, dan kan er best behoorlijk productie gedraaid worden. Je moet zelf gewoon goed begeleiden en erbij zitten.”

Sociale werkplaatsen zeggen soms juist geen productie werkplaats te zijn. Hoe sta jij daarin?
“Dat gaat tegen mijn principes in. Wij hebben natuurlijk die koffiezakken, dat is productie maken. Er wordt nu in coronatijd vanuit de huizen gevraagd om werk, dan leveren wij koffiezakken aan en die kunnen zij dan bestickeren. De bewoners vinden het heerlijk om die productie te draaien, ze zijn er trots op. Je moet mij niet de hele dag koffiezakken laten stickeren, maar anderen vinden dat juist leuk en halen daar voldoening uit. En ook structuur en ritme. Elmer wordt blij van tellen en Danny wil de hele dag hoeken of nieten. Dus dan denk ik: ‘Ja, productie… Mensen vinden het heerlijk om te doen waar ze echt goed in zijn, en hun vaste taken en verantwoordelijkheden te hebben”.

Hoe zie jij het sociaal ondernemerschap in Nederland?
“Ik zie SpringerUit niet als een sociale werkplaats, het is een sociaal bedrijf. Ik zit ook bij Social Enterprise, dus ik ken veel sociale ondernemingen. Daar kwam iemand de formule presenteren dat 75% van de inkomsten uit de gehandicapte medewerkers moesten komen. Toen ben ik er tegenin gegaan, dat vind ik belachelijk. Als ondernemer behoor je niets aan zorggelden te verdienen. Zorggelden horen in de zorg. Als je op zorggelden draait, dan klopt je onderneming niet. Ik zou wensen dat bedrijven commercieel zelfstandig draaien en daaromheen met mensen werken die een ander tempo hebben, waarbij je de zorggelden daar apart voor reserveert.”

Terug naar Hoofdpagina