Terug naar Hoofdpagina
We helpen elkaar steeds weer op weg
Stel: je bent nét een paar maanden geopend en al een beetje gewend aan het werken in je nieuwe winkel en bakkerij. De klanten weten de weg inmiddels te vinden. En dan gaat op 15 maart ineens alles dicht! Wat dan?
Werkplaatsleider Esther Messchaert: “Voor de Santé-deelnemers die ineens thuiszaten, probeerden we van alles te organiseren. We kozen ervoor om geen ZOOM-sessies te houden met alle deelnemers, omdat dan het gevaar bestaat dat iemand kan ondersneeu- wen. We verdeelden de deelnemers onderling en hielden wekelijks één-op-één contact. Ik stuurde mijn groepje iedere week een kaart met een opdracht. Bijvoorbeeld: een kaart met een koekjesrecept of een ABC-kaart met de vraag: kun je van jouw woonplek of over jouw familie een ABC maken?
Iedereen was blij dat we in juni weer een beetje open konden. Maar omdat de locatie te klein is om de anderhalve meter te waarborgen en we ook in vaste groepen moesten werken, besloten we de winkel te sluiten en de bakkerij open te houden. En dat is nog steeds de situatie. Het winkelpersoneel week uit naar een nieuwe werkplek: de vergaderruimte op de Laan van Angers. Daar startten we een bezorgdienst en een ambachtsstroom met onder andere textiel. Ik had zelf geen ervaring met textiel, maar gelukkig was een ‘masterclass’ vilten van collega Janneke voldoende om het op te pakken. We maken de mooiste producten en verzinnen steeds nieuwe dingen. Nu schilderen en bestempelen we bijvoorbeeld de kerstkaart voor onze medewerkers, cliënten en verwanten en verzorgen we dit jaar het vullen van de kerstpakketten voor Rozemarijn. Dankbaar en mooi werk om met elkaar te doen.
De bakkerij bleef al die tijd gewoon in bedrijf. De bakkers bakken voor onze eigen woonhuizen, de GreenCanteens van het Rudolf Steiner College en binnenkort ook voor St.Jacob, het verzorgingshuis om de hoek. En er was tijd om lekkere taarten voor onze jarigen te bakken…
Hoe reageerden de deelnemers op al deze veranderingen?
“Zij begrijpen wel wat er in de wereld aan de hand is. Ze waren best teleurgesteld toen we een poos dichtgingen, maar hadden daarna weer veel zin om de draad op te pakken. Een aantal vindt het wel lang duren, maar daar praten we over. We zijn daar soms even boos om of we lachen erom. Dan komt de sociaal- therapie om de hoek; we helpen elkaar steeds weer op weg.”
En wat betekende het voor jou?
Ik vond de lockdown erg moeilijk, omdat ik de deelnemers ineens niet meer zag. Ik had voortdurend het gevoel dat ik tekort schoot. Je ziet elkaar zó vaak en zó regelmatig… Ik was dus heel blij dat het in juni weer wat kon opstarten. Dan merk je wel dat het het contact met de deelnemers is waar je hart sneller van gaat kloppen!
De foto van Esther is gemaakt door deelnemer Nanco Stapel
Terug naar Hoofdpagina