Nooit te oud!

Aan de start van de opleiding: Corona en de gevolgen in werk  

Toen ik tijdens de lockdown door Corona in 2020 mijn werk dreigde kwijt te raken, besloot ik om dit keer werk te gaan zoeken waarin ik altijd verzekerd zou zijn van een vaste baan. En omdat ik in mijn jeugd al was begonnen aan een vooropleiding tot verzorgende, bedacht ik mij dat ik nu de kans had om mijn jeugdroom na te gaan streven. Toch had ik nog mijn twijfels omdat ik wéér een opleiding moest gaan volgen, ik had er immers net 2 afgerond in de jaren daarvoor, waarin ik een nieuw bestaan probeerde op te bouwen omdat ik alleen was komen te staan. Ik solliciteerde op Breidablick, dat valt onder de paraplu van de Raphaëlstichting, een stichting die de antroposofie hoog in het vaandel heeft staan en waar de zorg van mens tot mens nog centraal staat. Ik mocht twee diensten meelopen op het Etty Hillesumhuis waar voornamelijk mensen wonen met een niet aangeboren hersenletsel. Het maakte veel indruk op mij, maar ik zag in dat dit werk mij toch wel heel waardevol leek. Ik werd aangenomen met als voorwaarde dat ik een zorg gerelateerde opleiding zou gaan volgen en een diploma zou halen. Aangeraden werd om de opleiding tot persoonlijk begeleider op MBO 4. niveau te doen of de combinatie opleiding verzorgende ig/ specifieke doelgroepen MBO 3. Ik koos voor het laatste omdat ik al vrij snel inzag dat op het Etty Hillesumhuis juist de combinatie van zorgverlening en begeleiden waardevol zou zijn. Ik wilde zo snel mogelijk met de opleiding beginnen. Het nieuwe schooljaar was echter net begonnen en alles zat vol, dus koos ik voor het ROC Hilversum, daar kon ik in februari starten. Maar dan had ik nog een half jaar om te overbruggen.

Onze klas

Ik kwam in een klas van ongeveer 24 leerlingen terecht, variërend in de leeftijd van begin 20 tot 57 jaar. Ik voelde mij echter al snel thuis in mijn klas en had vrijwel meteen aansluiting bij de ouderen leerlingen. Wat opviel was dat er na het eerste half jaar al heel veel leerlingen afvielen of voor een andere leerweg kozen. Dit bleef de komende twee jaar zo en dat zorgde er ook weer voor dat wij steeds nieuwe klasgenoten kregen. Wij volgden een BBL -werken en leren opleiding maar we werden in het tweede jaar gecombineerd met een BOL klas. Dit waren jonge mensen die nog niet aan het werk waren maar die periodes stage liepen. Ik merkte op dat veel van deze leerlingen niet gemotiveerd waren om het diploma te halen en daardoor was er veel verzuim in de klas. Ook veel gedrag wat mij irriteerde, want als er filmpjes afgespeeld en telefoongesprekken in de klas gevoerd worden, vraag ik mij toch af wat je komt doen? Daar heb ik dan ook een paar keer een heftige discussie over gehad met de ongemotiveerde leerlingen. Maar zoals eigenlijk wel logisch is en te verwachten, vielen deze ook weer af. Wat overbleef was een vaste kern die allemaal super gemotiveerd waren om te slagen. Daaruit ontstond een hechte klas en voor mij ook een mooie vriendschap met Hellen. De lessen waren meestal interessant en vakgericht, maar we kregen ook weer Nederlands, rekenen en keuzevakken die we moesten volgen. Vooral rekenen was voor mij een dieptepunt, maar dat besloot ik nu anders te doen. Dus nam ik bijlessen en ben ontzettend veel gaan oefenen wat er in geresulteerd heeft dat ik met een jeugdtrauma heb afgerekend en een 8 heb behaald voor mijn examen. Dat was voor mij een triomf! Al telt het cijfer niet eens mee, ik had afgerekend met de overtuiging dat ik niet kon rekenen. Als je echt wilt is alles mogelijk is mijn motto. De opleiding heb ik al met al als een mooie ontdekkingsreis ervaren die mij als mens en als professional heeft gevormd. Het was voor mij over het algemeen niet moeilijk maar wel zwaar met werken, huishouden nog thuiswonende kinderen in het eerste en tweede jaar.

Persoonlijke ontwikkeling

Mijn sociale leven is bijna compleet stil komen te staan en al mijn hobby’s in de vrieskast. Toch had ik dat er graag voor over. Ik heb heel veel geleerd over mezelf, over de beide beroepen en over wat er nou echt belangrijk is in het leven. Mijn bewoners laten mij dat elke dag zien. Gezondheid, familie, echte vrienden en gelukkig en tevreden zijn. In het laatste jaar kwam ik ook tot het besef dat ik vaak té betrokken was met mijn bewoners en werk en heb ik ook weer geleerd om afstand te kunnen nemen in mijn vrije tijd. Mijn hobby in muziek maken weer opgepakt, yoga gaan doen en belangrijke vriendschappen proberen te onderhouden. Toch ga ik in januari weer beginnen aan mijn volgende stap in ontwikkeling. Was ik in eerste instantie overtuigd dat ik niet meer naar school wilde, zag ik vrij snel toch in dat ik nieuwsgierig ben naar verdere verdieping, ook met mijn blik gericht op mijn toekomst. Ga ik dit werk volhouden tot mijn pensioengerechtigde leeftijd? Of kan ik mij op latere leeftijd op een andere manier inzetten als zorgverlener? Ik droom nog om mij verder te verdiepen in bijvoorbeeld psychische stoornissen, waaruit vaak onbegrepen gedrag voortkomt. Misschien zal ik verder verdiepen in de gevolgen voor mensen met NAH? Veel gestelde vraag: Moet je dat willen op jouw leeftijd?

Verpleegkunde

Dat zijn vragen die ik nog niet kan beantwoorden, wel zie ik in dat ik, door nu door te pakken, die mogelijkheid openlaat. Bovendien is het in het huis waar ik nu werk verdere verdieping in kennis een mooie aanvulling en ik zie mogelijkheden om leerlingen mijn enthousiasme en opgedane kennis mee te geven in het begeleiden. In alles ben ik een laatbloeier in mijn leven, mijn kwaliteiten hadden wat meer tijd nodig om naar de oppervlakte te komen maar nu ik in die flow zit, wil ik alles eruit halen wat in mij zit. Met plezier, met honger naar kennis en met enthousiasme om iets te mogen betekenen voor de kwetsbaren mensen onder ons. Dus begin ik een dag na mijn diplomering aan de opleiding tot verpleegkundige.

De komende 5 jaar.

Ik zie mezelf dan ook de komende 5 jaar, en mijn streven is tot aan mijn pensioen, in de zorg werken. Waar en hoe de trein waar ik in ben gestapt gaat eindigen, dat is een vraag, maar dat ik alles uit het leven wil halen wat er voor mij inzit, is een weten voor mij. Mijn bewoners laten mij dagelijks zien dat de trein in ene een noodstop kan maken, zonder dat je het aanziet komen. Reizen kan op verschillende manieren. Mijn reis is vooralsnog niet in een vliegtuig naar verre oorden, maar is een reis in persoonlijke ontwikkeling. En natuurlijk blijf ik ook genieten van mijn kanjers van (schoon)kinderen en geweldige kleinzoon en in het maken van muziek en het onderhouden van echte vriendschap.

Dankwoord

Ik wil al mijn klasgenoten die voorbij zijn gekomen en speciaal die met mij deze reis hebben voltooid, bedanken voor alles wat we samen hebben doorstaan en beleefd. We hebben gelachen maar ook gehuild met elkaar. We zaten het eerste jaar ook nog in de lockdown online achter onze laptop in plaats van op school. Dat was pittig en we mistten daardoor ook veel in de praktijk. Maar de mensen met het “smartdoel” om deze opleiding te voltooien en het diploma te halen, hebben het gered! Al was/is er op het laatst onder ons toch nog veel stress op technologisch vlak. Onze leeftijd is dan toch een obstakel, al die moderne fratsen als canvas, teams en zoom, wij komen uit de generatie van lijfelijke aanwezigheid. Dank ook aan onze docent verpleegkunde die ons de verpleegtechnische handelingen leerde en aftekende en het medisch rekenen bij ons liet landen. Zijn filmpjes en ezelbruggetjes bleken goud waard! Dank aan alle andere docenten die voorbij zijn gekomen, zonder jullie hadden we het niet gered. Dank ook aan mijn collega’s, mijn praktijkbegeleider Lois, mijn assessors Lia en Willem, mijn leidinggevenden Christine en Shanna, mijn rekenbijles toppers Lenny en Marit. Dank aan mijn moeder, zus en mijn kinderen die mij altijd hebben gesteund en aan moesten horen. Dank aan mijn kleinzoon die een welkome afleiding bleek te zijn en zorgde voor ontspanning in mijn rol als oma. Maar vooral dank aan mijn bewoners op het Etty Hillesum die van grote invloed waren op al mijn opdrachten, leereenheden, die mij gevormd hebben tot de verzorgende en begeleider die ik nu ben en verder nog ga worden, want laat die vlieguren maar komen.

Het is nooit te laat; mijn jeugddroom is een feit!

Zuster Willeke

‍