Mila mag zijn wie ze is

Op bezoek bij de Raphaëlstichting, waar Mila mag zijn wie ze is  

Toen Mila als elf jarig meisje bij de Raphaëlstichting kwam wonen, had ze ernstige gedragsproblemen. Binnen drie jaar zagen haar begeleiders Mila veranderen in een puber die weliswaar nog wisselvallig gedrag kan hebben, maar steeds meer meedoet en trots is op haar vouwwerk in de linnenkamer.

Gesloten afdeling bij de Raphaëlstichting

Mila, inmiddels veertien jaar, neemt een slok van haar sapje, terwijl ze met begeleiders en andere jonge bewoners in de gemoedelijke woonkamer aan tafel zit. Ze is vrolijk en uitgelaten. ‘Heb je hoofdpijn’, vraagt ze plagend aan Anne-Miek van den Bergh, groepsleider bij de Raphaëlstichting, waar Mila in een ruim appartement in een gesloten afdeling woont. ‘Gelukkig niet’, krijgt ze als antwoord. ‘Heb je een baby in je buik?’ lacht Mila, die het antwoord al wel weet. Dan wil Mila verstoppertje spelen en verdwijnt achter de gordijnen.

Mila heeft grote vorderingen gemaakt‍

Het contrast met drie jaar geleden is groot. Toen kwam Mila vanuit thuis terecht bij de Raphaëlstichting in het Noord-Hollandse Tuitjenhorn. De organisatie die in een landelijk gebied bij de duinen ligt, bestaat uit verschillende huizen en gebouwen en biedt zorg aan 110 personen met een verstandelijke beperking. Mila had grote gedragsproblemen en was onhandelbaar. Elke dag waren er incidenten waarbij ze bijvoorbeeld spuugde, sloeg en met spullen gooide. ‘Ze voelde zich niet veilig en zocht grenzen op’, vertelt persoonlijk begeleider Marit Dekker, die met haar collega’s in een vergaderzaal zit om te vertellen over de grote vorderingen die Mila heeft gemaakt.

Tanden poetsen wilde ze niet

Ze herinneren zich hoe Mila in het begin niet wilde dat haar tanden werden gepoetst, haar haar werd gekamd of gewassen, of nagels werden geknipt. ‘Ze trok zich terug, paste niet in de groep en kon niet omgaan met andere kwetsbare kinderen. Je kon haar geen moment alleen laten’, zegt Van den Bergh. Wat ook niet hielp was dat ze naar de dagbesteding in Den Helder ging. Omdat haar gedrag te heftig en onvoorspelbaar was om met een groepsbusje te gaan, reed een taxi met Mila en een medewerker heen en terug.

Kijken naar wat ze nodig heeft

Tot opluchting van iedereen werd daar snel een punt achter gezet. De begeleiders bij de Raphaëlstichting verdiepten zich in wie Mila was en hoe ze haar konden helpen. ‘Je kijkt naar de hele mens om te zien wat ze nodig heeft’, zegt neuropsycholoog Mandy Rollé - van der Schans. ‘Mila heeft een ernstige verstandelijke beperking. Verbaal kan ze heel sterk zijn. Maar sociaal-emotioneel is ze een peuter. Alles kan okay zijn, maar vijf minuten later kan ze schreeuwend door de gangen gaan.’