De vergoeding voor de zorg van Jouke past niet

De vergoeding voor de zorg van Jouke past niet

De afstand tussen zijn thuis en de woning van zijn stiefzoon Jouke is groot. Het is anderhalf uur rijden. Toch vinden Henk Veerman en Caroline, de moeder van Jouke, dat geen belemmering. De kwaliteit van de warme aandacht die hun zoon krijgt bij de zorgaanbieder is ondergeschikt aan steeds weer die lange rit. ‘Jouke heeft het goed bij de Raphaëlstichting. Ik wil dan ook geen klaagverhaal vertellen. Er is wel ruimte voor verbetering. De vergoeding kan veel specifieker worden ingericht. Ik adviseer graag over de manier waarop die ruimte kan en soms moet worden benut.’

Dertig woorden om te communiceren

Jouke (45) woont sinds zijn zevende jaar bij een zorgaanbieder, vanaf zijn achttiende op de locatie Midgard van de Raphaëlstichting in Tuitjenhorn. Hij heeft een verstandelijke beperking, het Downsyndroom en vertoont moeilijk verstaanbaar gedrag. Henk maakt dat concreet: ‘Hij kan plantjes water geven, maar ook een kar sjouwen, want het is stevige kerel. Jouke begrijpt weliswaar meer, maar gebruikt zelf slechts zo’n dertig woorden. Mama, Henk, ijs, appelmoes. Het beperkt zich tot zaken die hij belangrijk vindt, vooral eten.’