Centrale Cliëntenraad-Cliënten tekent SOK

De Centrale Cliëntenraad – Cliënten ondertekende begin van dit jaar een samenwerkingsovereenkomst (de SOK) met het bestuur van de Raphaëlstichting. In een SOK staat omschreven hoe je samenwerkt en hoe je besluiten neemt.

Ook de voorzitter van de Centrale Cliëntenraad Verwanten – Jan Koopman – was bij de ondertekening aanwezig.

“Nu kunnen we eindelijk samenwerken”, zei Karin (voorzitter van de CCR-C) aan het eind van de bijeenkomst die op Scorlewald werd gehouden.

Bestuurders Hester Buijs en Remco Bakker waren ook verheugd dat er nu handtekeningen onder de overeenkomst konden worden gezet. Zij gaven kaarsenstandaards cadeau, gemaakt door de metaalwerkplaats van Scorlewald. Voorzitter Karin kreeg een grote standaard voor de kaars die altijd aan het begin van de vergaderingen van de Centrale Cliëntenraad wordt ontstoken. Afgevaardigden van de locaties kregen er ook een voor hún vergadering. Als teken van verbondenheid.

(lees verder onder foto)

“Nu kunnen we eindelijk samenwerken”, zei Karin

Maar… hoe zat het ook alweer met die SOK…  en die cliëntenraden?
Nog even op een rijtje: de Centrale Cliëntenraad bestaat bij de Raphaëlstichting uit de Centrale Cliëntenraad Verwanten en Centrale Cliëntenraad Cliënten. De beide raden hebben stemadviesrecht. Wettelijk is vastgesteld dat er een samenwerkingsovereenkomst (de SOK) moet zijn tussen het bestuur en de Cliëntenraad. Daarin staan zaken in als rooster van aftreden, hoe er gestemd wordt, enz. De beide cliëntenraden vergaderen twee maal per jaar gezamenlijk.

(lees verder onder foto)

Bij de ondertekening van de SOK met CCR-Verwanten, november 2017

Voorzitter Karin vond dat proces wel erg lang duren. Ze had het gevoel dat ‘de trein stilstond’. Er werd namelijk al een tijdje gezocht naar een aangepaste ‘cliëntvriendelijke SOK-versie’. Ook lag er de vraag of er wel zo’n overeenkomst kon worden getekend als nog niet alle locaties vertegenwoordigd waren én of je ook besluiten kon nemen als niet iedereen op een vergadering aanwezig was.

Bij de bijeenkomst op de Novalishoeve, waar alle cliëntenraden vertegenwoordigd waren, gaf zij dat ook aan. Ze wilde dat de trein weer ging rijden. Die hartekreet werkte. Zo vertelden de verwanten dat je ook besluiten kon nemen als niet iedereen op een vergadering aanwezig was. Ook kwam er daarna schot in het plan om een aangepaste cliënt-versie te maken.

Karin vertelt over dit proces in het filmpje ‘Lerend en Luisterend’ – de cliëntversie van de Jaarverantwoording 2018, klik hier om het filmje te bekijken)