|
|
Annemarie Zuidweg in gesprek met Mireille en Benedictus
“Ritme is overal. Zoek het op, geniet ervan en je wordt rustig…” Het is een mooi en glashelder advies.
Op de eerste adventszondag beland ik op het terras van Soltane Zuid, op Scorlewald. Het waterige zonnetje is net weg. Brrr! Maar ja, bezoekafspraken maken we zo veel mogelijk buiten. Want: Corona. Ik maak kennis met Mireille, die een heerlijk groot en warm konijn op haar schoot heeft, dat zich geduldig laat aaien. Ze legt uit hoe konijn Vlinder haar helpt om te praten als ze het moeilijk heeft. Ik ben meteen weer blij dat dieren er in deze gemeenschap echt toe doen, hun symboliek meebrengen en welkom zijn om een prominente plek in te nemen.
Ik heb afgesproken met Mireilles goede vriend Benedictus, die ook in Soltane woont.
Hij schuift wat later aan. We besluiten het gesprek met zijn drieën voort te zetten. Ik vertel dat ik de nieuwe bestuurder ben van de Raphaëlstichting, onderweg om de organisatie te leren kennen. En dat valt niet mee, zo vanuit huis via Zoom. Elke week lukt het wel een momentje om toch even te ‘ontsnappen’ om ergens in de organisatie Corona-proof op te duiken en voeling te krijgen met de mensen die er wonen en werken. Ik vraag of ze me kunnen adviseren?
Ontdek je eigen wil. En praat er over.
Benedictus is een wijs man, dat voel je. Hij vult aan als Mireille enthousiast vertelt wat de antroposofie voor haar betekent. Voor haar betekent het dat ze altijd kan groeien en dat lukt haar ook. Wat hem betreft draait het er bovendien om dat je je eigen wil leert kennen. Later in het gesprek maken we de verbinding: de opdracht aan de bestuurder is vooral om te luisteren naar waar de bewoners mee zitten. En dat mee te nemen in de plannen. De wil van de mensen is de wil van de organisatie.
Ik realiseer me opnieuw hoe belangrijk het is dat we in ons vak altijd in gesprek komen met elkaar over die wil, welke verlangens zitten er achter? Als bewoner of collega je eigen wil ontdekken, horen wat die is en dat aanvaarden is al een heel proces. Laat staan het in gesprek brengen, de ander vertellen wat je wilt. Zodat de ander je eventueel kan ondersteunen in het werken met je wil. Dat vraagt van de ander de vaardigheid om diep te luisteren, of samen die te onder woorden of in beeld te brengen. In de woning of de werkplaats, maar ook op kantoor of aan een bestuurstafel.
Ik besef dat op het speelveld van de raad van bestuur heel wat te willen op tafel ligt. Uit allerlei hoeken, op afstand en dichtbij. Dat in verbinding brengen met elkaar, recht doen aan wat er wil gebeuren in de gemeen- schap van de instellingen, valt niet altijd mee. Maar het is voor mij een geweldig boeiende uitdaging.
Niet alleen luisteren… Ook doen!
Maar dan zijn we er nog niet. Wat Benedictus betreft ben je er niet met al dat gepraat. Als je er vervolgens niets mee doet, was het allemaal voor niets. Hij vindt dat we de afspraken die we met elkaar maken, serieuzer na moeten komen. Dus na een vergadering leg je acties vast en de volgende keer kijk je terug: hebben we het gedaan? En hebben we het goed gedaan? Daarvoor moet je elkaar ook feedback durven geven. Terugkijken naar jezelf.
Natuurlijk praten we ook over Corona.
Je kunt er niet omheen. Het is stiller op Scorlewald, ook dit weekend. Mireille verlangt ernaar even het dorp in gaan, een stukje met de fiets of de bus en dan winkeltjes kijken…. Vrijheid!
Ik vertel dat een organisatie leren kennen in deze tijd best lastig is. Het gaat me niet snel genoeg, alles is verder weg. Maar Benedictus maakt zich niet druk om Corona: “Als je het niet kunt veranderen moet je je er ook niet over opwinden.” Hij kijkt me indringend aan. “Sommige dingen gaan zoals ze gaan. Daar neem ik vrede mee. En als je het ritme ontdekt, begrijp je het beter. Luister naar je hart, het tikt in een ritme, tiktiktik. Dat kun je ook niet veranderen. Je hart geeft houvast. Maar ook de dag geeft je een ritme dat niet verandert. Dat het straks donker wordt, en morgen weer licht. Dat het winter wordt, en daarna lente, zomer, herfst. Allemaal houvast.”
We staren wat voor ons uit. Er zit zelfs ritme in onze omgeving: de beukenheg golft, de dakpannen en de stenen van huis Soltane liggen in een patroon. Vlinder, die door Mireille in een ritme geaaid wordt, is na een uur nog steeds verbazingwekkend rustig. Voor haar werkt het ook. Ritme is overal. Zoek het op, geniet er van en je wordt rustig… Je kunt het niet veranderen. Het is een mooi en glashelder advies. Mireille en ik kunnen er wel wat mee, besluiten we. Voor mij is ritme ook beweging, al heel lang een grondtoon in mijn bestaan.
Onderweg terug naar huis ben ik dankbaar en blij dat ik bij de Raphaelstichting ben komen. Ik ga het ritme van deze organisatie verder ontdekken en begrijpen, me verder verbinden met de mensen (op ZOOM, maar nog liever straks weer in de ontmoeting) om de wil en de ontwikkeling van deze gemeenschap te leren kennen. De verantwoordelijkheid voor de duurzaamheid van de organisatie te dragen en ingebed te houden in de omgeving. Er dienstbaar aan zijn en van genieten. Want wat zijn ontmoetingen als deze fijn en waardevol… ik zie er naar uit!
Annemarie Zuidweg is lid raad van bestuur
|
Klik hier voor het Nieuwsbrieven archief.
|
|
|